Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Quod enim dissolutum sit, id esse sine sensu, quod autem sine sensu sit, id nihil ad nos pertinere omnino. Si quae forte-possumus. Paria sunt igitur. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio?
Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Quonam, inquit, modo? Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Sed isti ipsi, qui voluptate et dolore omnia metiuntur, nonne clamant sapienti plus semper adesse quod velit quam quod nolit? Sunt autem, qui dicant foedus esse quoddam sapientium, ut ne minus amicos quam se ipsos diligant. Quid, si non modo utilitatem tibi nullam afferet, sed iacturae rei familiaris erunt faciendae, labores suscipiendi, adeundum vitae periculum? Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt.
